08-05-2007, Saat: 22:07
(Son Düzenleme: 25-09-2008, Saat: 23:45, Düzenleyen: arachnanthe.)
SAAT 23:23
Oda da usta boya yapıyor. Ben de aynı oda da kanepede oturuyorum. Elimde telefon. Telefona bakıyorum. Saat 23:23. Rakamların eşitliği dikkatimi çekiyor. Öyle bir müddet baka kalıyorum telefona ve eşitlik bozuluyor. Şimdi saat 23:24. Saat ilerliyor, zaman geçiyor. Kafamda hiç bitmeyen sorular kendine cevap bulmaya çalışıyor. Ama beceremiyor. Saat 23:26 mesaj geliyor yardan. Ustaya bakıyorum ve çıkıyorum odadan. Bir çağrı atıyorum mesajı aldığıma dair sonra okumaya başlıyorum. Teselli etmeye çalışıyor yar beni. Bir başkasıyla evliliğimin netleştiğini az önceki mesajımla biliyor. Mesajındaki son cümlesi dikkatimi çekiyor. “Müsterih ol. Bir zaman sonra şu an yaşadığın sıkıntıya güleceksin. İnan.” yazıyor. Düşünüyorum var mı aslı diye. Sonra elime onun için yazdığım şiiri alıyorum. Okumaya başlıyorum. Mazi canlanıyor gözümde. Zaman tünelinde yolculuk ediyorum. Gözlerim dolu dolu oluyor. Sorularım yanıtsız, düşüncelerim anlamsız kalıyor. Saatin eşitliğinin bozulması gibi bozuluyor zamanla herşey. Şekil ve biçim değiştiriyor. Mutluluk, huzur, acı, sevinç, gözyaşı, gülümseme, keder, aşk, ihanet ve daha niceleri giriyor hayatımıza ve çıkıyor. Hiçbiri sabit kalmıyor. Üzüntülerimizin hemen geçmesini, mutluluklarımızın ise kalıcı olmasını istiyoruz. Fakat olmuyor. Mutluluklarda kısa zaman dilimi içinde tükenebiliyor. Hep mutlu olmak, mutluluğun değerini mi öldürüyor yoksa? Değerini anlamak için tebessümün, illa gözyaşımı gerek? Bir takım izler bırakıyor bu duygular kişiliğimizde ve kişiliğimizde şekil ve biçim değiştiriyor. Yoksa tüm bu duyguların toplamı mı insan olduğumuzu ispatlıyor? Bilemiyorum...
.
Tüm hakları yalnızlığıma aittir. HeReDoT
