Toplanan Valizler

[serkan kurt]

Ay ışığı vuruyordu odaya, sararmış tüllerden dışarıya bakıyordu. Kıvırcık siyah saçları vardı, sararmış parmaklarıyla sigarasını içiyordu, kalabalık sokağı izleyerek. “Şimdi ben bu çocuklar gibi olabilseydim,” dedi. Sonra, “Şarap içer misin?” dedi ıslak gözleriyle. İki kadeh şarap aldı. Yanıma oturdu; üzerindeki ince gecelik yorgun vücudu bedenini cömertçe gösteriyordu. “Anlat,” dedi. Ne anlatmam gerektiğini bilmiyordum. “Bana bir şarkı söyle,” dedi. Sararmış tüllerinden dışarıya bakarak top oynayan çocuklara takıldı gözlerim. Benim şarkılarım ıslak, asi, yorgun. Bir efsane olabilirdi eğer söylenebilseydi. “Neden söylenmiyor senin şarkın?” dedi, dudaklarını ısırarak. Biz ne zaman şarkı söylesek gözlerimiz dolar, bir nehir boşalır gözlerimden, bileğimi kessem kan akmaz, donarım buz gibi, üşürüm, ölümle sözlenirim, ne zaman şarkı söylesek dilimde ağır bir küfür. “Sus,” derim, derine dalmadan çıkamam bilirim. Yarım yaşanmış aşklarım vardır anımsamak istemediğim. En çok çocuk olmak isterim, hiç büyümeden saklambaç oynamak, horoz şekeri yemek, şarkılara aldanmamak isterim. Bildiğim tek şarkı küçük kurbağa olsun isterim.
“Ama büyüyoruz ve tüketiliyoruz,” dedi. “Hayır!” dedim, “Tüketiyoruz. Aşkları yoran, hayatı özürlü yapan yine bizleriz, bir suçlu aranıyorsa bizden başkası değil.”