Yiğit Bulut - Karakolu taşıyacak para yok ha!

[gamze33]

Yiğit Bulut

Yazara ulaşmak için : ybulut@gazetevatan.com Karakolu taşıyacak para yok ha!


Türkiye’nin “askerlerimize mezar olan karakolu” taşıyacak parası yokmuş! O zaman soralım

- Yılda 50 milyar dolardan fazla faiz ödemeye para var mı!

- Devletin kurumlarını 3 yıllık karına satmaya ve sonrası “siyasi başarı uğruna” bu paralar ile cari açığı finanse etmeye para var mı!

- Bir yılda finans piyasalarımızdan 100 milyar dolara yakın parayı “yüksek faiz-düşük kur” politikası ile yabancılara “hortumlatmaya” para var mı!

- Daha bir yılda delik deşik olan duble yolları yapmaya para var mı!

- TBMM’deki bütün araçları “3 yıllık oldu” diye yenilemeye para var mı!

- Deniz Feneri gibi derneklere-vakıflara özel düzenleme yaparak, Devletin “elde edebileceklerini” onlara bağışlarken para var mı!

- İETT garajını “Araplara satıp” mahkeme kararı çıkmadan parayı vermem kaprisini çekmeye ve en önemlisi kamunun malını bu kadar süre “fırsat maliyetini” düşünmeden bağlamaya para var mı!

- Büyükanıt’a “emeklilik için özel” araç alırken ve 1 milyon YTL verirken para var mı!

- 7 milyar dolarlık savunma ihalesi yapıp Almanya’ya 3 milyar dolardan fazla para peşin ödenirken para var mı!

- Yabancı “bankacılık gruplarının” vergi borçlarını silerken para var mı!

Ve en acısı 28 yılda 1.2 trilyon dolardan fazla ana para ve faizi “sıcak paracı kan emicilere” aktarırken para var ama orada “bekleyen” aslanlara “para yok” öyle mi! Bunu yapanlara “YUH” olsun ne diyeyim!

Sevgili dostlar, yapılan “para yok, ödenek yok” açıklaması acilen Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından açıklığa kavuşturulmalıdır siyasi otorite mi para yok dedi yoksa verilen paradan oraya mı para ayrılmadı!

Eğer siyasi otorite ödenekleri kestiyse ve o karakola “gerekenler” yapılamadıysa yılda uyguladığı ekonomi politikaları ile yabancı “efendilere” yüz milyarlarca dolar aktaran bir siyasi otorite bunun hesabını veremez!

Bir karakol baskını sonrası 1992 yılında bir yedek subay öğrenci olan bir okuyucum şiirini göndermiş. Mehmet Tan’a çok teşekkür ediyor ve sizlerle paylaşıyorum “...Değişmeyen Günce, gecenin karanlığında geldi. Beş yüz kara gölge.. Ne eceldi ne karayazı, pis bir pusuydu sadece. Düştü ilk can toprağa cansız gölgelerin en karası dokunduğunda tetiğe... Hızlanan yüzlerce yürekten onlarcası sıkıştı. Birken iki, ikiyken üç, üçken beş... Derken yirmi dokuz oldu yirmi dokuz hareketsiz yürekler... Durduğunda her yürek kilometrelerce uzakta söndü bir ocak. Duyulduğunda yüreklerin sessizliği, taşlaştı yürekler... Daldı gözler karanlıklara...”