Neyine,
Tanrı bize küstümü…
Benim tanrım yok dedi kız… Benim rabbim var, ben Hıristiyan değilim.
Neydi karşımda duran insan, bir cevher nasıl konuşmak öyle. Neydi tartışmamız, bir sorum olsa ne sormam gerekti. Keşke sefilleri okuyabilseydim. Mazeretim ne olabilir…
Bana anlatsana
Ben 7 yaşımda idim diyordu şair,7 yaşımda idim sabahları topacımı alır evimin önünde topaç çeviririmdim bak benim topacım kaç tur atacak diye iddialaşırdır gazoz kapağına. Yine öyle sıradan bir gündü ama babam evde idi, topacımı aldım babamın bağırışı
geldi solona bugün dışarı çıkmak yasak…
– Neden dedim.
– Askerler var bugün.
– Neden.
– Özgürlük için, demokrasi için.
Camdan özgürlük mü dedim çocukça bakışlarımla, içimden. Koşar adımla yürüyen bir adam ve bir el ateş sesi, adamın yere yığılışı bir ananın oğlum diye feryadı. Ben yedi yaşımda idim, 12 Eylül sabahı idi topacımda yok ağabeyim de.ben 7 yaşımda idim ağabeyimin öldüğü 12 Eylülün sabahında…
Şimdi sen anlatsana bana.
Kazanan kim. Hangimiz verebildik topacı alınan çocuğa yarınlarını. Ben Atatürk’ün bıraktığı mirası istiyorum. Sen benimle tartışıyorsun. Kim haklı beni hiç ilgilendirmiyor. bir kişi açsa kimsenin arkasında durmadığım bir gerçek…
…
İki can var demi…
Birinci canın; para çok şeydir ama her şey demek değildir sözünün gerçekçiliği tartışılırken, Dostluğun paranın yanında varlığı ne olduğunu yirmi ikisinde anlamam biraz geç olmuştu. Gerçeklerin hayallerime darbelerini indirdiğinde mi anlamam gerektiğini isyanlarıma vurdum çoğu zaman. İsyan kime rabbimize mi, masamıza gelen sokak çocuğun abim karnım aç dediğinde isyanıma utandığımda gerçekçiliğin bir sağlaması…
İkinci canın aşklarımız, sevgilerimiz mi?
Ne olursa olsun bazen isyan etsek de tek değişilmezimiz ailemiz. Ve sonraları aşklarımız…
Bir olaya tepki veremiyorsan sonucuna itiraz edemezsin. Ne kadar doğru bu söz, ben bu sözü yazdığımda yirmi yaşımda idim. olayların çevresinde ne kadar durmam gerektiğini kestiremediğim bir gerçekken bazen sana bu yazıyı yazabilecek kadar yakın durarak hata zincirine bir parça oldum. Bazense can dediğim insana hayatı göstererek kötü olduğum bir başka gerçek hayatımda…
İş yaşamaktan ibaret…
“Biri yaşatırken, öldürüyor diğeri” diyordu Bedirhan Gökçe. Uzun yaşamak değildir, önemli olan ne kadar görebildiğindir gülümsemeyi bence…
Ve son günlerde aklıma tek takılan cümle insan tanrımıdır veya tanrının simgesi midir insan. Bu sözlerde Mevlana’dan kalma benliğime…
Hadi bunu anlat bana
Neydin karşımda… Bir cevher nasıl konuşmak o öyle…
))SERHAT GÜLTEKİN