başınıza gelseydi napardınız

[elifnas]

Jilian Searle bir anne... O ,tsunami felaketi sırasında belkide bir annenin hayatta yapabileceği en zor tercihi yapmak zorunda kaldı.
Dev dalgalar deniizin sınırlarını aşmış,kaldıkları otelin lobisine ulaşmıştı.Jilian diğer bütün insanlar gibi ne olup bittiğini anlamadan iki çocuğuyla beraber kendisini dalgaların ortasında buldu.Bu hengamede,Jilian'ın tek düşüncesi sıkı sıkı tuttuğu iki oğluyla suların üzerinde kalabilmekti.Ama böyle ne kadar kalabilirdiki...
Bu şekilde ,üçü de kısa süre içinde boğulacaklardı...
Jilian bir karar vermek zorundaydı;ama bu öyle bir karardıki,insanın ruyada bile karşılaşmak istemeyeceği türden...Değil dakikalar saniyeler bile çok önemliydi.
Bir anda,kendisine sıkı sıkıya tutunmuş olan büyük oğlunun ellerini gevşetti ,son kez yavrusunun gözlerinin içine bakarak onu dalgalara bıraktı...
Bu ,sabah okula uğurladığı evladının gözlerine bakan annenin bakışı değildi!Oğlunu askere uğurlayan anneninkide değil...
Bıraktığı oğlu büyük olandı;ama kucağındaki 20 aylık bebesine göre büyük;yoksa yaşı henüz beşti.
Sular çekilmeye başladığında Jilian otelin biraz uzağında,öldüğünü sandığı kocasını buldu.Ağlayarak birbirlerine sarılan çift,hemen beş yaşındaki Lachie'yi aramaya başladılar;ama küçük çocuktan eser yoktu.''Küçük oğlumu kurtarmak için onu bırakmak zorunda kaldım''diyen anne,onun öldüğünü düşünüyordu.
Mutlu haber ertesi gün geldi.Bir güvenlik görevlisi küçük çocuğu bulmuş ve hastanede tedavi ettirmişti.Lahie,yüzme bilmemesine rağmen tahta parçalarına tutunarak hayatta kaldığını anlattı ailesine.
''Anne diyerek ağladım.Sonra kimse gelmeyince sustum''dedi.

[BirolAkDAS]

Başıma gelmesini istemezdim kesinlikle ama boğulacağım kesinse onlarla boğulmayı tercih ederdim.