14-05-2007, Saat: 20:40
(Son Düzenleme: 23-09-2008, Saat: 23:42, Düzenleyen: arachnanthe.)
Geçmişinden azılı bir katilmiş gibi kaçtın mı sen Anne! Her yaklaştığında hançeri tam kalbime saplamayı nasıl da beceriyor.O sapladıkça ben acıyorum. Nefes almak gitgide zorlaşıyor anne!Uyuyamaz oluyorum artık , daha da bir kararıyor renkler ve işte o an başlıyor kabus dolu gecelerim....
Küçükken yağmur yağardı ya hani o küçük şehire anne.Okuldan çıkar tek başıma eve kadar yürürdüm.Islanırdım , ağlardım yalnızlığa anne!Ağladığımı kimseler anlamazdı.Yağmur ve gözyaşlarım birleşir kalbime akardı.Cızz ederdi orada bir şeyler. Çok acırdı anne!Ne olduğunu anlamazdım.Sessiz , sakin yürümeye devam ederdim.Herkeste bana inat bir koşuşturmaca.Nereye gidiyor bu insanlar anne? Herkes suratıma garip bir ifade ile bakardı." Ne bakıyorsunuz be yalnızım işte.yağmuru ve ıslanmayı seviyorum" diyemiyordum Anne.Şehrin tam ortasında yapayalnız bir çocuk.Tamam duyunca pek hoş gelmiyor ama ben öylede mutlu olabilmeyi becerebiliyordum.Şimdide öyle olamaz mıyım anne ?Hiç bir şey yaşamamış olmak.. o zamanlar yalnızlık ağlatmıyordu anne , acıtıyordu az biraz. Şimdi ise tüm bedenimi kavuruyor.Acınası oluyor yağmur akıyor birer birer..
Sonunda köşeyi döndüm ve evimiz göründü anne.Yavaş yavaş yürüyorum.Yağmur bana inat hızını arttırıyor. İşte bu sese bitiyorum.. Dibine kadar sırılsıklam , dibine kadar yalnız anne...
Yağmur hızlandıkça gözyaşlarımda hızlanıyor anne.. Yağmur kaldırım kenarlarında su biriktirip izini bırakır ya ; benimde gözyaşlarım kalbimin tam ortasında birikip koca bir iz bırakıyor anne!
Sonunda eve giriyorum.Bende ki yağmurda sokakta ki yağmurda diniyor artık. Evde yine kimse yok. Neredesin anne? Off yine yalnızlık! üstümü başımı bir kenara atıp yemek yemeğe kalkışıyorum. Biliyorsun anne ben tek başıma yemek yiyemiyorum ki! Bazense oturduğum odadan mutfağa gitmeye korkuyorum.Farkında mısın anne? Ben daha çocuğum!
Evin kapısını anahtarla açmak nasıl acıtıyor yüreğimi.evde yalnız olacağımı bile bile o kapıyı açmak .... Oysa zile bassaydım ve sen açsaydın kapıyı.. Hoşgeldin deyip sarılsaydın.Ama olmadı anne!Hem o zaman böyle yürümezdim.Bende koştururdum diğerleri gibi ama olmadı işte!
Çocukluğumun en büyük katili kimler biliyor musun ? hastalar ! Hastaların..Sevmiyorum , istemiyorum onları.Çünkü onlarla daha fazla vakit geçiriyorsun.Onları dinliyorsun anne!Reçetelerine bakıp ilaçlarını yapıyorsun.Çareleri oluyorsun çoğu zaman!
Bende mi hasta olmalıyım ilgilenmen için,sevmen için ; seviyorsan da bunu göstermen için ?...
Bende hastaydım anne ! Yalnızlık beni hasta etti. Reçetem yok.. Kimse çare bulamıyor..!?!
Anne benimde bir hemşireye ihtiyacım vardı . Tam 8 sene önce ....
her yeni bir gün ; yeni bir umut.!
