28-12-2007, Saat: 14:28
(Son Düzenleme: 25-09-2008, Saat: 19:57, Düzenleyen: arachnanthe.)
Patlamaya hazır acılarım, sınırlarımı zorlayan sancılarım var.Dindirmeye çalışırken gözyaşlarımı; içimde haykıran bir çocuk ve hiç durmayan isyanlarım var.Açmaya çalışırken gözlerimi, göz kapaklarımın üstüne çökmüş insanlar var.Güzel geçen günümün ardından beni halt etmeye çalışan insanlar var hayatımda....
Güneşimin önüne geçmiş her gözyaşım.Söndürmüş yanan ateşimi.Karanlığa hapsetmiş var olan beni ve sesimi duysun diye bekliyorum birilerini..
Hep böyle olmak zorunda mı diyorum kendi kendime.Niye gülerken zorlanır insan?Niye çare bbulamaz isyanlarına?Ya da neden isyan etmek zorunda bırakır hayat insanı?Bu sorular boşuna değiil mi? Kimse bulamıyor cevapları çünkü..Bırakıp gitsem benliğimi, cesedimi bir kaldırım kenarında bulsalar.Ağlar mı o insanlar?Ya da içleri acır mı terk edişimin ardından?Kafamı kurcalıyor bu sorular.Cevabı bende saklı olmalı diyorum bazen...Bulamıyorum yinede cevapları..! Kader mi benimle oynuyor yoksa avuçlarımın içinde mi yaşadıklarım??
İsyanım sığmıyor içime, taşıp gidiyor bedenimden bir parça alarak benimle...!!! Elimde kalanı ise bir tutam gözyaşı ve acılarım sadece ....!!!!
her yeni bir gün ; yeni bir umut.!
