ARİF NAZIM - GÖZLERİNİ GETİRİ

[nergis]

getir, yarı umutsuzluğumda
Yaprak gibi döküleyim önüne
Solayım, beter olayım
Gözlerini getir öleyim...
Bilmeden çocukça sevildiğini
Ve bayram sabahınca beklendiğini
Kaf Dağından güneşi getirir gibi
Getir gözlerini öleyim...
Kimsesizim, ilk kez bu kadar suskunum
Sana söylemiyorum
Yıldızlara uzanmışım her akşam
Ve baglanmış ve kınanmış
Ve karşında yitirilmişim
Ne olur gözlerini getir
Getir gözlerini öleyim...
Ben biraz sırım, biraz divane
Çarmıha gerseler öldüremezler
Sırrım kalemimde degil yüreğimdedir
İstersen dost, istersen düşman gibi
Getir gözlerini öleyim...
Ben yine kaybettim, görmüyor musun?
Şafak yangınından yaralı çıktım
Ve ben,
Gözlerinle yıkılası bir şiire başladım
Kaçtıkça sana döndüm
Ve artık canım bıraktım

Menekşe yaprağını, kitaplarımı,
Suskun maceramı...
Bu şiir bitsin...
Bana peşini bıraktığım bir hayatı degil,
Gözlerini getir,
Getir gözlerini, öleyim...
ARİF NAZIM.