10-10-2007, Saat: 21:18
(Son Düzenleme: 25-09-2008, Saat: 21:12, Düzenleyen: arachnanthe.)
Sahipsiz bir mektup yazıyorum…hiç kimseye mektuplar başlığı…hiç kimseye soramadığı m her soru kendi ruhuma çarpıyor…
İşte başlıyorum sorulara…
Uzun zamandır uğramadın benliğime…hissetmedin gözyaşlarımı…neden bir kere daha gelip geçmedin ruhumdan?çevremdeki kalabalıktan mı korktun yoksa?sen en çok kalabalıkların içinde hissettirmez misin varlığını?yoksa sen ruhuma hep yanlış zamanlarda mı geldin?
İlk gelişini hatırlıyorum ruhuma uzun zaman gitmemiştin.sessiz sessiz yaşamıştın içimde.kimse fark etmedi ruhumdaki varlığını.
Herkes bir gariplik sezdi ama senin varlığın akıllarına hiç gelmedi.arada yanaklarımdan süzülen sessiz gözyaşlarıma,donuk bakışlarıma kimse aldırmadı.belki de sen sadece bana özeldin.daha önce kimsenin ruhunda yaşamamıştın.
Gözyaşlarım yavaş yavaş kuruduktan ,bakışlarım biraz da olsa anlam kazandıktan sonra sessiz gelişin gibi giderdin ruhumdan…
Küçük izler bırakırdın ruhumda her an varlığını hatırlatacak izler…
Hep böyle devam etti
gelişlerin benim sessiz gözyaşlarım
ruhumu terk edip gidişlerin benim küçük umutlarım..
zamanla küçük umutlarım tükendi…
sessiz gözyaşlarım fark edilir oldu…
ben sen yokken hep bir eksiklik hissettim ruhumda...terkedilmiş bir sevgili,ailesi ölmüş öksüz bir çocuk gibiydim…dostlarımı soruyorsan onlar uzaklarda arkamda bıraktığım yollarda kaldı…
ben kendi sonsuzluğumda kendimi kaybetmiştim.
Sonsuzluğumda kendimi bile aramıyordum seni aradığım kadar…bir boşluk vardı ruhumda garip bir boşluk ;senin ardından kalan garip bir özlem vardı ruhumda.her gidişinde sonra hafızama kazınmış anılarım canlanıyordu gözlerimde.
Bazen bir deniz kıyısında,bazen odamda cocukluğumdan kalmış oyuncakların arasında düşünürken,bazen bir yolculukta ardımda kalan yollara bakarken ruhumu nasıl kapladığın canlanıyordu gözlerimde …
Bunlar son cümlelerim içimden birileri konuşuyor yine belki de sen geldin yine ruhuma.bir cevap veriyorsun belki de tüm yazdıklarıma…okuduğum şiirlerden alıntılar dolaşıyor ruhumda…
Unutuş saatleriydi bunlar
İnsan kardeşlerindi sana seni unutturan(Cezmi Ersöz)
Yine en doğru cevabı vermiştin,bütün yazdıklarımı manasız kılacak en doğru cevap.garip bir yalnızlık geldiğimden beri ruhuma unutuş saatlerini yaşıyorum tek hatırladığım sensin garip yalnızlığım.
Ve son bir şiir daha geldi ruhuma hafızamı zorlayan son bir şiir.sadece iki üç kelimesi aklımda kalan son bir şiir
Yalnızlığa alışmalı insan(can Dündar)
Ruhunu paylaştığına,sana alışmalı insan…